Better Call Saul Recap S06E04: 'Hit and Run'

De stem van Jonathan Banks heeft altijd twee merkwaardige effecten op het gemoed. Aan de ene kant is daar de immer comfortabele rust van dat zware stemgeluid, maar daar tegenover staat een soort akelig kabbelende dreiging, een donkere wolk die eigenlijk altijd een noodlottig onweer lijkt aan te kondigen. Op het moment dat Kim Wexler dat karakteristieke stemgeluid hoort, weet ze meteen dat dit niet zomaar een vriendelijke opa is die om hulp gaat vragen bij een rechtszaak.

In de vierde aflevering van het slotseizoen van Better Call Saul komen de twee personages die misschien wel het meest op elkaar lijken, eindelijk samen. Er was ooit een zorgeloze tijd in het universum van deze serie, waarin we ons geen zorgen hoefden te maken over het samenkomen van de twee ‘kanten’ van het verhaal: de juridische kant (met Kim, Howard, Jimmy en Chuck) en de ‘kartelkant’ (met Lalo, Nacho, Gus en Mike). Die zorgeloosheid werd in één keer van tafel geveegd toen Kim in Bagman besloot om Lalo Salamanca op te zoeken in de gevangenis. De twee werelden kwamen voorgoed samen, en zoals Mike het in diezelfde aflevering perfect samenvatte: ‘She’s in the game now.’

En hoewel Kim en Jimmy nog altijd in de veronderstelling leven dat Lalo Salamanca ergens onder de Mexicaanse grond ligt, weet Kim vanaf het moment dat ze merkt dat ze gevolgd wordt dat er stront aan de knikker is. En als je als achtervolgingsmannetje denkt dat je Kim Wexler ongestoord kunt volgen, heb je het mis. Als ze tijdens een afspraak met een cliënt merkt dat ze opnieuw in de gaten wordt gehouden, spreekt ze de mannen direct aan, en vraagt ze om legitimatie. Die geven ze natuurlijk niet, en dus rijden de achtervolgingsmannetjes maar snel weg. Met Kim Wexler wil je geen discussie.

Richting het eind van de aflevering leert Kim dat het misschien niet het beste idee was om de mannetjes weg te sturen, aangezien ze juist zijn ingehuurd om haar te beschermen. En dat brengt ons bij de instant iconische ontmoeting tussen Mike en Kim. Mike legt haar uit dat Lalo Salamanca nog in leven is, en dat het voor haar én haar man beter is als ze zich de komende tijd laten volgen, puur uit veiligheidsoverwegingen. Een aangeslagen Kim - let vooral op wat Rhea Seehorn hier allemaal doet met haar handen - neemt de informatie tot zich, en vraagt waarom Mike het aan háár vertelt, en niet aan Jimmy. Mike heeft zoals altijd het enige juiste antwoord klaar: ‘Omdat ik denk dat u veel taaier bent.’ De mensenkennis van Mike Ehrmantraut: ongeëvenaard (al had hij de ‘Pollos-eisen’ van Gus Fring behoorlijk onderschat, want een beveiliger met McDonald’s-ervaring voldoet niet bepaald aan de eisen van de kippenbaas, die inmiddels een soort militaire operatie heeft opgetuigd om voorbereid te zijn op de onvermijdelijke wraak van Lalo Salamanca).

De vraag voor wie Mike precies werkt, blijft uiteraard onbeantwoord - al heeft Kim snel door dat dit de mysterieuze man is met wie Jimmy die helse dagen in de woestijn doorbracht. Het contrasteert fantastisch met de afsluiting van het gesprek, als Kim zich ineens realiseert dat Mike óók de beheerder is van de parkeergarage bij de rechtbank. Mike’s reactie is tekenend: ‘I was.’ Veel blijft hier onbenoemd, maar tussen de regels door wordt duidelijk hoezeer de ‘levenspaden’ van deze twee zielen op elkaar lijken. Zowel Kim als Mike werken volgens een tamelijk strikt moreel kompas, maar dat kompas bleek met elk seizoen van Better Call Saul steeds moeilijker af te stellen. De beheerder van de parkeergarage werd de man in de woestijn; de ambitieuze advocate met een geweten werd langzaam behekst door moreel verwerpelijke krachten. Het is een voortreffelijke scène - subliem geregisseerd door Seehorn zelf - en óók een scène die doet verlangen naar méér ‘Mike en Kim-scènes’, omdat de chemie tussen Jonathan Banks en Rhea Seehorn in elke seconde van het scherm spat.

‘You think we’re wicked?’

Maar dat twee van de beste seriepersonages uit de tv-geschiedenis eindelijk samenkomen, zorgt tegelijkertijd óók weer voor een angstig voorgevoel. Het feit dat Mike inmiddels vindt dat Kim een stabielere factor ‘in the game’ is dan Jimmy, kan niet veel goeds betekenen voor haar lot. De illusie dat ik ook nog maar een beetje kan voorspellen waar Kims verhaal gaat eindigen, heb ik inmiddels allang laten varen. Maar het feit dat Kim uiteindelijk besluit om Jimmy níet in te lichten over het lot van Lalo, spreekt boekdelen. Ze zit inmiddels meer in the game dan Jimmy, en dat doet steeds meer het ergste vrezen voor haar toekomst.

De conversatie die Jimmy en Kim in bed hebben na een zoveelste geslaagde truc om Howard pootje te lichten, is in die zin óók cruciaal, en werpt wellicht alvast een schaduw vooruit over alles wat nog komen gaat. Kim vraagt Jimmy of hij ooit het gevoel heeft dat hij gevolgd wordt. Jimmy reageert met een bekend gezegde: ‘The wicked flee when no man pursueth.’ (‘De goddelozen vluchten als niemand ze volgt.’). Kim reageert met de vraag of Jimmy denkt dat ze ‘goddeloos’ zijn. Jimmy doet het later af als een grapje, als iets dat ‘mensen zomaar zeggen’. De realiteit leert echter dat er in Better Call Saul nooit ‘zomaar’ iets gezegd wordt. Deze scène zou - naast de ontmoeting tussen Mike en Kim - weleens cruciaal kunnen zijn voor de koers van dit laatste seizoen.

‘There’s proving, and there’s knowing’

Een plek waar Jimmy in ieder geval steeds meer als een goddeloos iemand wordt beschouwd, is de rechtbank. Waar hij in eerdere seizoenen vaak werd gezien als een stout troetelkind, is hij na zijn rol in het vrij krijgen van Lalo inmiddels uitgeroepen tot persona non grata. Van de baliemedewerkster tot de beveiligingsbeambte: iedereen kotst hem ineens uit, waarmee opnieuw een belangrijk puzzelstukje lijkt te worden gelegd in de making of van Saul Goodman. Jimmy McGill wil niets liever dan geliefd worden door de wereld om hem heen, maar - zoals we leren in Breaking Bad - heeft Saul Goodman die illusie allang laten varen. In deze aflevering dooft het licht van Jimmy McGill nog wat verder uit. Hij is een vriend van het kartel, maar betaalt daarvoor een hoge prijs, nu hij wordt verafschuwt door alle mensen met wie hij nog jaren moet samenwerken.

Dat komt misschien nog wel het sterkst naar voren in zijn ontmoeting met aanklager Bill Oakley - zonder twijfel een van mijn favoriete personages in dit universum; ik zou blind tekenen voor een spin-off - die hem duidelijk maakt dat zijn verdediging van Lalo simpelweg een brug te ver was. ‘Ik vond je leuker toen je nog een gewone uitzuiger was. Maar dit…’ Jimmy heeft de rechtbank én de rechter opgelicht om een moordzuchtig kartelmonster vrij te krijgen. Jimmy weet het zelf ook, maar drukt zijn schuldgevoel steeds verder weg. In een laatste wanhoopspoging roept Jimmy nog dat Bill bewijs nodig heeft voor al deze grote woorden. Maar Bill trapt er niet meer in: ‘Je hebt bewijzen, en je hebt weten.’

Wat Bill en zijn collega’s nog niet eens weten, is dat Jimmy en Kim op datzelfde moment óók nog bezig zijn om een van de meest gerespecteerde advocaten van Albuquerque figuurlijk de nek om te draaien. Terwijl Howard Hamlin zijn therapeut vertelt over zijn onrustige thuissituatie, steelt Jimmy - die zichzelf gekleed én geschminkt heeft als Howard - zijn auto om samen met prostituee Wendy (jazeker, die kennen we nog uit Breaking Bad, en vooral ook van deze montage) een nieuwe poging te doen om Howards reputatie te besmeuren. Terwijl Kim luncht met advocaat Cliff, smijt Jimmy Wendy vlak voor hun ogen de straat op vanuit Howards auto. Het is het zoveelste signaal voor Cliff dat er iets mis is met Howard, en de arme man heeft geen idee dat hij volledig in alle muizenvalletjes van Kim en Jimmy stapt. ‘Je hebt bewijzen, en je hebt weten.’ Bewijzen heeft Cliff niet, maar dat er iets mis is met zijn gewaardeerde vriend, is voor hem nu wel duidelijk. Arme, arme, arme Howard.

‘It’s small. It’s dirty. And this whole place smells funny.’

Jimmy lijkt ondertussen steeds meer plezier te halen uit het hele ‘Who’s Framing Howard Hamlin’-verhaal, en merkt daarnaast óók dat de cliënten na de Lalo-casus ineens voor hem in de rij staan (waaronder Breaking Bad-alumnus Spooge, je weet wel: die drugsverslaafde die door zijn vrouw vermoord werd met een pinautomaat). Mevrouw Nguyen, de eigenaar van de nagelsalon, zit echter niet te wachten op al dat geteisem in haar zaak, en dwingt Jimmy om een andere werkplek te zoeken. Aan het eind van deze - wederom voortreffelijke - aflevering zien we hoe Jimmy aan Kim laat zien welk smoezelig kantoor hij voor ogen heeft. Wij weten dan al dat dit uiteindelijk Sauls kantoortje wordt, en Kim weet het ook vrijwel direct. Het kantoor mag dan vies, klein en stinkend zijn; het is óók de perfecte plaats voor een advocaat als Saul Goodman.

Wat mij echter vooral bijbleef van deze scène is de korte momentopname waarin we Kim even zien twijfelen of ze Jimmy moet inlichten over Lalo (die we inmiddels al drie afleveringen niet hebben gezien, waardoor zijn onvermijdelijke terugkeer alleen maar dreigender wordt). Maar op datzelfde moment ziet ze óók dat Jimmy na zijn traumatische ervaringen in de woestijn eindelijk aan de beterende hand lijkt, waarna ze besluit om het nieuws toch maar voor zich te houden. Ze besluiten wat te gaan eten, want Kim ‘is starving’ (deze serie heeft me inmiddels getraind om elke zin als iets onheilspellends te zien, maar laten we hopen dat Kim gewoon écht zin had in een taco). Ze kijkt nog één keer achterom. Het zal niet de laatste keer zijn.