Better Call Saul Recap S06E08: 'Point and Shoot'

“You keep telling the lie that you’ve been telling.”

En ja hoor, we zijn weer terug! Gelukkig geven de makers van Better Call Saul ons een kalme, slow burn-aflevering om even rustig op gang te komen voor het grote eindspel. Ik had tijdens deze aflevering maar een stuk of vier plaspauzes nodig om met de spanning te kunnen omgaan. Peanuts!

Zonder dollen, en zonder eigenlijk iets origineels te zeggen: godverdomme, wat een serie is dit toch. Laten we gewoon maar beginnen bij de gebruikelijke cold open, waarin we zowaar een keer een uitstapje maken naar het strand? Dat is vrij uniek in dit universum, want als we íets associeren met deze serie, zijn het toch vooral die eindeloze woestijnlandschappen van New Mexico, waar in geen velden of wegen een zee te bekennen is.

‘Gelukkig’ kreeg die arme, arme Howard Hamlin tóch de kans om alsnog een keer de zee te zien. Dat wil zeggen: zijn schoenen, auto, portemonnee en trouwring krijgen de kans om de zee te zien. Want aan het eind van deze aflevering leren we dat Howard uiteindelijk alleen nog fungeert als vruchtbare grond waarboven een zekere scheikundeleraar ooit het gevecht zal aangaan met een duivelse vlieg (ik ga zelf heel goed op de theorieën dat de vlieg - gehaat óf geliefd door de fans - symbool staat voor Howard dan wel zijn uiteindelijke ‘partner in grave’).

Want wie dacht dat we onze portie met de afschuwelijke dood van Howard wel even op hadden, heeft het goed mis. Na die poëtische openingsscène op het strand, pakken we direct de draad op waar we Kim en Jimmy zeven weken geleden in totale shock achterlieten. Lalo geeft geen zier om de onschuldige man die hij net door zijn hoofd heeft geschoten, want Lalo heeft bigger chicken to fry. Zijn plan lijkt voor Lalo’s doen verrassend impulsief en ondoordacht: hij wil Jimmy naar het huis van Gus sturen als een veredelde moordenaar, en Kim ondertussen achterhouden als wisselgeld. Jimmy - die weet dat de overlevingskansen van Kim ondanks haar ‘grote mond’ in dat geval niet heel groot zullen zijn - offert zichzelf op, en stelt voor dat Kim in zijn plaats gaat - uiteraard in de hoop dat Kim naar de politie gaat, of op de vlucht slaat. (Het acteerwerk van de drie acteurs in deze scène is meesterlijk: Bob Odenkirk die Jimmy binnen één vingerknip van totale verbijstering naar overlevingsmodus brengt, Tony Dalton die als Lalo immer kalm en charismatisch gecalculeerd blijft, en natuurlijk vooral Rhea Seehorn, die alleen al met deze scène maar weer bewijst dat ze de allerbeste tv-actrice van dit moment is, en de concurrentie lachend opeet.)

Een vluchtende Kim is uiteraard niet de Kim Wexler die we kennen, en dus rijdt ze - natuurlijk - richting het huis van Gus. Heel even lijkt ze te willen ontsnappen, als ze een politieauto ziet, maar ze houdt zich in. Natúúrlijk houdt ze zich in. In de scènes hierna zijn de echo’s naar Breaking Bad talrijk: denk aan Kim die richting het huis van Gus loopt (zoals Walt in seizoen 4), Kim die een onbekende man moet doodschieten voor haar eigen overleving en die van haar man (Jesse die Gale doodschiet) én dan krijgen we - terug in het appartement - ondertussen óók nog de ‘oorsprong’ van de inmiddels iconische Breaking Bad-uitspraak van Saul in zijn eerste aflevering in die serie: ‘It wasn’t me, it was Ignacio!’

Natuurlijk schiet Kim niemand dood, want voordat ze überhaupt goed en wel kan richten, is daar De Grote Kale Fixer die haar tegenhoudt en uithoort over de hele situatie. Gus kijkt ondertussen toe op een van zijn 48 tv-schermen (God, wat zullen zijn mannen een hoop camerakosten moeten declareren), en voelt dat er iets niet klopt. Hij belt met Kim, die hem vertelt dat Jimmy Lalo heeft omgepraat. Gus weet dondersgoed dat een man als Lalo zich niet laat ompraten, en dus besluit hij met twee beveiligertjes naar de wasserette/superlab te rijden, waar hij eerder - ook al instinctief - een pistool verstopte. Gustavo Fring heeft nu eenmaal een stemmetje in zijn hoofd dat hem altijd de goede kant op lijkt te sturen (met uitzondering van die ene onfortuinlijke keer dat er een bom onder de rolstoel van zijn vijand bleek te zitten. Kan gebeuren!).

Toch lijkt Gus vervolgens heel even het onderspit te delven, als Lalo hem succesvol in de val blijkt te hebben gelokt. Een extreem opgetogen Lalo neemt alles op met een videocamera, zodat hij eindelijk het bewijsmateriaal kan aanleveren bij Don Eladio. De kippenman blijkt inderdaad een enorm laboratorium te hebben gebouwd onder de wasserette, waarmee alle complottheorieën van Lalo bleken te kloppen. De enige fout die hij vervolgens maakt, is zijn gezworen vijand nog één minuut de tijd te geven om Eladio en de Salamanca’s nog even toe te spreken. Het is een van de meest oprechte scènes van Gus die we tot nu toe zagen, én het geeft hem de kans om de lichten te doven en Lalo uiteindelijk neer te schieten. Het is vermoedelijk Giancarlo Esposito’s beste scène in de serie tot nu toe. Door de komst van een iconische schurk als Lalo konden we nog weleens vergeten hoe legendarisch het personage ‘Gustavo Fring’ is, maar deze scène was een perfecte reminder. Esposito schakelt zonder te knipperen van een voor Gus zijn doen opvallende kwetsbaarheid naar de zelfverzekerde, diepgewortelde haat richting eenieder die de naam ‘Salamanca’ draagt. Een perfect uitgevoerde scène.

Maar het is tegelijkertijd óók de scène die eindigt met de dood van een van de beste tv-schurken van de laatste jaren. Het is niet zo dat ik Lalo per se zou willen tegenkomen op een braderie of bij een gesprek met mijn advocaten, maar in deze serie bleek hij bijzonder aangenaam (en vooral: levensgevaarlijk en onvoorspelbaar) gezelschap. Voor een universum dat al zoveel iconische schurken voortbracht, is het tamelijk knap dat er relatief laat in de wedstrijd nog zó’n absolute sterspeler binnen de lijnen kon worden gebracht. Lalo, je zult gemist worden.

Dat laatste geldt ongetwijfeld niet voor Kim en Jimmy, die aan het eind van de aflevering dan tóch weer herenigd worden, en en passant nog even een klassieke Mike-peptalk/motivatiespeech/instructie krijgen. Mike wil de dood van Howard afdoen als zelfmoord, en zijn auto ergens bij de zee parkeren. Zijn lichaam zal nooit gevonden worden, want dat lichaam eindigt uiteindelijk samen naast dat van zijn moordenaar in een diepe kuil onder dat wat ooit een immens meth-laboratorium zal worden. Het grimmige en tegelijkertijd zwart-komische beeld van Lalo en Howard in die diepe kuil zal mij in ieder geval niet snel loslaten.

Nu Better Call Saul steeds dichterbij de moederserie komt, zijn vrijwel alle ‘nieuwe personages’ (Chuck, Howard, Lalo en Nacho) daarmee van het toneel verdwenen. Met natuurlijk één grote uitzondering, en die uitzondering zal behoorlijk getekend zijn door haar ervaringen in de laatste twee afleveringen.

Ik vermoed dat we snel richting de Breaking Bad- dan wel Gene-tijdlijn gaan met nog vijf afleveringen op stapel, maar de komende week/weken moeten we eerst nog een antwoord krijgen op de vraag die als een vlieg boven deze serie zweeft: wat de fuck gaat er gebeuren met Kim Wexler?

Het einde is helaas nabij, maar het einde had niet perfecter kunnen beginnen.