De 30 beste series van 2022

Het was een absurd goed seriejaar. Dat vond ik eigenlijk al in juni, en toen moesten The Bear, The White Lotus en Andor nog komen… Het maken van een lijst met de beste series van het jaar was dus ingewikkelder dan ooit, maar na wekenlang schuiven, puzzelen en terugkijken, is het (een soort van) gelukt. De lijst is gigantisch, maar - om een wijze, Rijdende Rechter te citeren - daar zult u het mee moeten doen! Dus met trots, en zonder mogelijkheid tot enige correspondentie over de uitslag, zijn dit de 30 beste series van 2022 (volgens mij dan, hè).

[Noot vooraf: voor veel van deze series heb ik eerder geschreven voor de VPRO Gids, die stukken kun je lezen via de link in de titel. Over sommige series maakte ik samen met Anke Meijer óók een aflevering van onze seriepodcast Skip Intro. Die link vind je in de tekst.]

30. Sleepers (Videoland)

Uitstekende misdaadserie die op de valreep een plekje in deze prestigieuze lijst wist te bemachtigen. Acteur Robert de Hoog deed inspiratie op bij vriend en collega Achmed Akkabi op de set van Mocro Maffia, en dacht: ik wil ook mijn eigen serie. Hij liep al jaren rond met een idee voor een serie over een corrupte rechercheur die - tegen zijn wil - steeds verder wordt meegezogen in de onderwereld. Het klinkt een beetje als The Departed, maar gelukkig heeft de zesdelige serie genoeg eigen smoel om die vergelijking heel snel te vergeten. Dat is vooral te danken aan de geweldige cast, met uitstekende bijrollen van onder meer Teun Kuilboer, Marieke Heebink en Lineke Rijxman. Videoland bleek dit jaar opnieuw een uitstekende leverancier van geweldig Nederlands drama, met ook onder meer Judas II en Mocro Maffia, maar Sleepers stak er uiteindelijk écht bovenuit. Een tweede seizoen is gelukkig al in productie.

29. Rampvlucht (NPO Plus)

Nog maar eens een Nederlandse productie, en zeker niet de laatste in deze lijst. Deze journalistieke thriller over de nasleep van de Bijlmerramp toonde maar weer aan dat we steeds beter worden in fictieve reconstructies van bestaande verhalen (zie ook de nummer 10). Nu maak je mij sowieso niet gelukkiger dan met een oerdegelijke thriller met rokende, slonzige journalisten, maar Rampvlucht viel daarnaast óók op door de kritische kanttekeningen bij de afwikkeling van de Bijlmerramp, die dertig jaar later nog altijd relevant bleek. Meer van dit soort miniseries van eigen bodem graag!

28. Black Bird (Apple TV+)

Deze ijzersterke gevangenisserie van de schrijver van Shutter Island, Mystic River en Gone Baby Gone sneeuwde dit jaar gek genoeg een beetje onder. Zonde, want de zesdelige Apple TV+-serie was enorm de moeite waard. Een jonge drugsdealer (Taron Egerton, kun je kennen als Elton John in Rocketman) moet tientallen jaren de bak in, maar krijgt een kans op vervroegde vrijlating als hij een seriemoordenaar (Paul Walter Hauser in een van de beste tv-rollen van dit jaar) een bekentenis ontlokt. Lekker grimmig, sfeervol gefilmd en uitmuntend spel van alle acteurs. En vergeet vooral de schitterende bijrol van wijlen Ray Liotta niet. Misschien ligt het aan Apple TV+, maar zoals de rest van deze lijst laat zien: die streamingdienst is die paar euro per maand of een nieuwe iPhone inmiddels méér dan waard.

27. Landscapers (HBO Max)

True crime-verhalen zijn nog altijd mateloos populair in podcasts en documentaires, en dus is het niet heel gek dat we het genre óók steeds vaker verfilmd zien worden. We zagen dit jaar onder meer een (geslaagde) HBO-verfilming van The Staircase, maar diezelfde streamingdienst bood ons ook een nét iets meer gewaagde verfilming van een waargebeurd moordverhaal, in de vorm van Landscapers. Het verhaal draait kort gezegd om twee kleurrijke Britten (Olivia Colman en David Thewlis, hallo daar!) die verantwoordelijk lijken te zijn voor de dood van twee oudjes. Maar het draait in Landscapers niet eens zozeer om het verhaal, maar vooral om de vorm. De makers spelen voortdurend met stijlen en genres, en dat maakt dit vierluik een van de meer opzienbarende titels uit dit seriejaar. Het zal niet naar ieders smaak zijn, maar ik genoot ontzettend van deze verrukkelijke vormoefening - al was het maar omdat Olivia Colman altijd buitencategorie is.

26. Abbott Elementary (Disney+)

Een nieuwe mockumentary die zich laat samenvatten als ‘Parks and Recreation, maar dan op een publieke basisschool’. Met zo’n premisse heb je mij eigenlijk meteen binnen, en dan bleek Abbott Elementary in de praktijk gewoon óók nog een heel fijne serie vol sympathieke klunzen die iets proberen te maken van de hel die ‘het Amerikaanse schoolsysteem’ heet. Geen radicaal vernieuwende of extreem gewaagde comedy, maar gewoon een heel prettig serietje voor het slapengaan. Daarvan kunnen er nooit genoeg zijn.

25. Pachinko (Apple TV+)

Aziatische producties zitten onmiskenbaar in de lift na het succes van onder meer Parasite en Squid Game. Dit prachtige Japans-Koreaanse familie-epos kan moeiteloos aan dat rijtje worden toegevoegd. Het achtdelige Pachinko biedt misschien wat minder spektakel dan die eerste twee titels, maar maakt veel goed met een intiem, ontroerend verhaal over een Koreaans gezin dat in de loop van meerdere decennia veel te verduren krijgt van de Japanse medemens. Hartverwarmend, meeslepend en voortreffelijk geacteerd (Youn Yuh-jung - de oma uit Minari!) En belangrijker nog: Pachinko wint - samen met Peacemaker - de prijs voor beste intro van dit seriejaar. In het introfilmpje zien we de hele cast uitbundig losgaan op Let’s Live for Today van The Grass Roots. Wat wil een seriekijker nog meer?!

24. Derry Girls S3 (Netflix)

Ach, die lieve, geestige, lompe Derry Girls. Het voelde eigenlijk nog te vroeg om afscheid te nemen van deze geweldige groep tieners die opgroeit in het onstuimige Noord-Ierland van de jaren negentig, maar tegelijkertijd: hoe vaak zien we een serie die daadwerkelijk stopt op het hoogtepunt? Gelukkig hebben we drie fantastische seizoenen van deze heerlijke Netflix-comedyserie om te koesteren. Laten we in de tussentijd stiekem maar gewoon hopen op een spin-off over de ouders. Luister hier naar de Skip Intro-aflevering over Derry Girls.

23. We Own This City (HBO Max)

Serierecensent Alan Sepinwall vatte de series van David Simon ooit treffend samen als ‘Eat Your Vegetables TV’. Ik had het niet beter kunnen zeggen, want de series van Simon (The Plot Against America, Show Me A Hero, Treme) zijn altijd bewonderenswaardig slim, urgent en ‘belangrijk’, maar krijgen daardoor bij vlagen óók iets huiswerkachtigs. Zijn series zijn voedzaam en gezond, maar je wil ze soms sneller opeten dan al het échte lekkers op je bord. Voor We Own This City - een officieuze opvolger van The Wire, die zich richt op wijdverspreide corruptie binnen het politiekorps van Baltimore - was dat niet anders. Het verhaal is pijnlijk urgent (en helaas waargebeurd) en laat zeer nauwkeurig zien hoe instituties van boven tot onder verrot zijn. Verhaal- en tijdlijnen liepen soms iets te veel door elkaar, maar Simon heeft wederom ‘groente-tv’ gemaakt die absoluut niet mag ontbreken in je kijkdieet

22. The Dropout (Disney+)

Er verschenen dit jaar opvallend veel series over fraudeurs en oplichters. Binnen een tijdsbestek van enkele weken kregen we WeCrashed, Inventing Anna (niet te doen), én The Dropout: een serie over de opkomst en ondergang van Elizabeth Holmes (voortreffelijk gespeeld door de altijd voortreffelijke Amanda Seyfried). Ik had het verhaal van Holmes om onduidelijke redenen altijd langs mij heen laten gaan, en ging er dus vrijwel blanco in. Het maakte dit hoogst vermakelijke oplichtersverhaal uiterst meeslepend en interessant, en dan was er óók nog een sublieme cast (met onder meer Sam Waterston, Laurie Metcalf, Stephen Fry, William H. Macy, Elizabeth Marvel én Sayid uit Lost). Het verhaal had wellicht verteld kunnen worden in iets minder afleveringen, maar ik verveelde mij geen seconde. Lang leve oplichters!

21. Atlanta S3 (Disney+)

Zelfs als Atlanta bij vlagen wat frustrerender en zelfvoldaner was dan in de eerste twee seizoenen, blijft de ‘comedy’ (Atlanta is eigenlijk gewoon zijn eigen genre) van Donald Glover voortdurend verrassen, verbazen en vermaken. Glover bouwde dit seizoen meer ruimte in voor verhalen die wat meer losstaan van de beslommeringen van de hoofdcast, en dat betaalt zich (meestal) uit. Maar we volgen de hoofdrolspelers óók op hun tour door Europa, waaronder in ons eigen Amsterdam (de tweede aflevering laat zich samenvatten als ‘blackface, gezondheid! én Ruben van der Meer’). Soms een tikje onevenwichtig, maar nog altijd de beste onevenwichtige serie van het moment.

20. What We Do in the Shadows S4 (Disney+)

Het zou te makkelijk zijn om te zeggen dat élk seizoen van vampierencomedy What We Do in the Shadows automatisch in een jaarlijstje verschijnt, maar als we eerlijk zijn, is dat natuurlijk gewoon helemaal waar. We moesten het lang zonder doen, maar gelukkig is de comedy over drie vampieren én huisgenoten inmiddels eindelijk te zien op Disney+. En ook het vierde seizoen stelt allesbehalve teleur, en bewijst alleen maar dat dit een van de beste langlopende comedyseries van het moment is. Baby Colin Robinson, deze is voor jou!

19. The Rehearsal (HBO Max)

Nathan Fielder is een genie. Nadat hij eerder al het heerlijk ontregelende Nathan for You maakte, keerde hij dit jaar terug met een ‘serie’ (als we het al zo mogen noemen, want voor wat Fielder maakt, bestaat eigenlijk nog geen genre) waarin hij de werkelijkheid volledig (en dan bedoel ik ook echt VOLLEDIG) naar zijn hand probeert te zetten door zo’n beetje alles te simuleren wat er te stimuleren valt. Meer ga ik niet uitleggen over The Rehearsal, want als er dit jaar één productie was die je vooral moest ondergaan, was het wel The Rehearsal. Fielder is al bezig met een tweede seizoen én werkt ondertussen óók aan een nieuwe serie met Benny Safdie (Uncut Gems) en Emma Stone. Hoe hyped wil je mij krijgen? Luister hier naar de Skip Intro-aflevering over The Rehearsal.

18. Avenue 5 S2 (HBO Max)

Als Armando Iannucci iets maakt, moet je kijken. De Schotse schrijver en regisseur was eerder verantwoordelijk voor komische meesterwerken als The Death of Stalin, Veep, In the Loop en The Thick of It, en dus waren mijn verwachtingen voor zijn ‘ruimtecomedy’ Avenue 5 hooggespannen. En toch was ik na de eerste afleveringen van deze serie een tikkie underwhelmed. Zeker, het uitgangspunt was fantastisch (groep rijken gaat op ruimtevakantie, maar dan raakt het ruimteschip uit koers en moeten ze het nog jaren met elkaar zien te rooien), maar de uitvoering misschien nét wat minder scherp dan het eerdere werk van Iannucci. Toch moet ik daar inmiddels van terugkomen, want na het herkijken van het eerste seizoen, en een schandalig snelle bingesessie van seizoen twee, kan ik niet anders dan concluderen dat Iannucci het gewoon weer heeft geflikt. Avenue 5 is uiteindelijk misschien nét een fractie minder vilein dan zijn eerdere producties, maar toch heb ik dit jaar om weinig series harder gelachen (vooral omdat het ruimteschip langzaam verandert in een anarchistische bende waar iedereen elkaar naar het leven staat). Kom maar door met een derde reeks!

17. Bad Sisters (Apple TV+)

Toen deze komische mysteryserie werd aangekondigd, dacht ik vooral: nee hè, weer een rip-off van Big Little Lies. Daarmee deed ik echter iets heel doms, want als er iemand is die je nooit moet onderschatten, is het showrunner en hoofdrolspeler Sharon Horgan (Catastrophe). Want deze tiendelige Ierse serie bleek uiteindelijk zelfs een klasse beter dan Big Little Lies, hoewel de plots van beide series elkaar op het oog weinig ontlopen (groep vrouwen vermoordt kwaadaardige echtgenoot, maar hoe precies?). De vijf zussen zijn stuk voor stuk briljant, en laten we eerlijk zijn: er was dit jaar geen betere tv-klootzak dan ‘Jean-Paul’ (een voortreffelijk kwaadaardige rol van de Zweedse acteur Claes Bang). Ik ben een beetje huiverig voor het tweede seizoen, maar met Horgan aan het roer, kan er weinig misgaan. Luister hier naar de Skip Intro-aflevering over Bad Sisters.

16. The Patient (Disney+)

Het waren niet de beste jaren voor The Office-legende Steve Carell. Met niet helemaal geslaagde rollen in series als The Morning Show (dat tweede seizoen, urgh) en Space Force, leek de acteur het spoor even helemaal bijster. Maar nu is hij écht terug van weggeweest, met misschien wel de beste rol in zijn carrière tot nu toe. In de tiendelige Disney+-serie The Patient speelt hij een Joodse psychiater die wordt ontvoerd door een seriemoordenaar die zijn leven wil beteren. Klinkt als een gek uitgangspunt, maar het bleek in de praktijk meer dan uitstekend uit te pakken, want The Patient was grappig, spannend én ontroerend. Niet heel gek, want de miniserie werd ontwikkeld door de makers van The Americans. Voor zover bekend blijft het bij één seizoen, en dat is ook gewoon wel weer eens fijn. Luister hier naar de Skip Intro-aflevering over The Patient.

15. Slow Horses (Apple TV+)

In navolging van moordmysteries hoeven ook spionageseries weinig te doen om mij over de streep te trekken. Eigenlijk was de aankondiging van Slow Horses dus al genoeg om een plekje op deze lijst te vergaren, en dan bleek het óók nog te gaan om een spionageserie met Gary Oldman, Kristin Scott Thomas en héél veel harde, droge Britse humor. Slow Horses draait om het (letterlijke) afvoerputje van spionagedienst MI5: het zogenaamde ‘slough house’, een plek waar alle ‘mislukte’ spionnen heen worden gestuurd om tot hun pensioen rotklusjes op te lossen. Een perfecte setting voor een komische spionageserie, en al helemaal als de prettig schmierende (en smerige) Oldman op dat kantoor de scepter zwaait. Slow Horses is misschien geen revolutionaire serie, maar de serie biedt wél puur vermaak zoals puur vermaak bedoeld is. Bracht dit jaar niet één, maar TWEE seizoenen uit, die allebei uitstekend waren. Seizoen drie en vier zijn al in aantocht. Let’s go! Luister hier naar de Skip Intro-aflevering over Slow Horses.

14. Borgen: Power and Glory (Netflix)

Ik geef eerlijk toe dat ik niet stond te springen om een vierde seizoen van Borgen (je weet wel: die politieke dramaserie van onze Deense vrienden die een jaar of tien geleden even de hele seriewereld in haar greep had). Het feit dat het vierde seizoen deels geproduceerd werd door Netflix, maakte ook zenuwachtig: gingen we ineens House of Cardsje spelen? Maar die verdomde Denen hadden natuurlijk nog geen vijf minuten nodig om mij weer helemaal voor zich te winnen, waardoor ik de acht afleveringen van dit ‘vierde seizoen’ (dat overigens óók prima te bekijken is als miniserie) binnen 24 uur verslond. Voormalig premier Birgitte Nyborg is inmiddels minister van Buitenlandse Zaken en worstelt met een olievondst op Groenland, de overgang én politieke dilemma’s. Het maakt Borgen opnieuw relevant en accuraat, zonder ook maar één seconde in te boeten aan spanning en vermaak. Sorry voor mijn aanvankelijke pessimisme, Birgitte! Tak!

13. The Devil’s Hour (Prime Video)

Een van de grote serieverrassingen van het jaar. Zal niet ieders kopje thee zijn, maar deze ijzersterke psychologische thriller hield mij in ieder geval zes afleveringen extreem geboeid. Een akelige thriller met een psychopaat (de geweldige Peter Capaldi, in een van dé serierollen van dit jaar), een doodeng kind én een vleugje tijdreizen, ja hoor, dan heb je mij helemaal binnen. Wel blijven opletten, want als je even iets mist, raak je waarschijnlijk volledig verdwaald in het plotdoolhof. Maar als je je ogen even van Twitter of Instagram kunt afhouden, word je in ieder geval beloond met een heerlijk spannende, grappige en soms gruwelijke serie. Amazon was zo wijs om alvast twee vervolgseizoenen te bestellen. Ik kan niet wachten.

12. The Old Man (Disney+)

Geef mij a) een spionageserie, b) Jeff Bridges, c) John Lithgow, d) Amy Brenneman, en e) Jeff fucking Bridges! en ik ben helemaal aan boord. Na het zien van de eerste afleveringen van dit kalme spionagedrama over een oude CIA-agent (Bridges) die op de vlucht slaat voor de FBI, dacht ik daarom dat een notering in de top vijf een zekerheidje was, maar helaas stortte de serie in het middenstuk enigszins in. Om zich daarna weer te herstellen met een voortreffelijke slotaflevering, die verdomd nieuwsgierig maakt naar het tweede seizoen. Ik snap het helemaal als je ergens bij de vierde of vijfde aflevering bent afgehaakt, maar zolang ze mij een serie met Bridges en Lithgow geven, ben ik helemaal in. En anders kijk ik gewoon weer naar die BRILJANTE vechtscène in de eerste aflevering, want dat was zonder twijfel dé actiescène van dit seriejaar. Luister hier naar de Skip Intro-aflevering over The Old Man.

11. Yellowjackets (Ziggo Movies & Series)

Een vliegtuig vol tienermeiden stort neer in de wildernis. Eigenlijk zou dat Lost-achtige uitgangspunt voldoende moeten zijn, maar dan heeft Yellowjackets óók nog een heerlijke 90s-vibe, gierende tienerhormonen én kannibalisme om je over de streep te trekken. Om nog maar te zwijgen over de ‘25 jaar later-verhaallijn’, waarin we enkele overlevenden (gespeeld door legendes als Melanie Lynskey, Juliette Lewis en meesterpsychopaat Christina Ricci) volgen, die naast wat trauma’s óók flink wat geheimen meenamen uit de wildernis. Yellowjackets bleek daarmee zowel een hoogst vermakelijke mysterythriller, als een sterke dramaserie over trauma. Een van de beste nieuwe series van dit jaar, die gelukkig snel werd verlengd met een nieuw seizoen.

10. Het Jaar van Fortuyn (NPO Plus)

Je verwacht het niet, maar als je veel tijd en geld in een serie steekt, kan daar zomaar een topserie uit voortkomen. Het is een open deur van jewelste, maar zeker in het Nederlandse serielandschap helaas nog altijd vaker uitzondering dan regel. Dat heeft vaak te maken met budgetten, en het grootste slachtoffer van die irritante zuinigheid is meestal het script. Er waren de laatste jaren voortreffelijke uitzonderingen op die regel (zie Overspel en Hollands Hoop), maar dit jaar lijkt de kwaliteit voor het eerst in jaren een stuk consistenter. De makers van Het Jaar van Fortuyn namen jaren de tijd om deze vrij recente (en overbekende) geschiedenis te verfilmen, en dat betaalt zich uit, want Het Jaar van Fortuyn was op vrijwel alle fronten een voltreffer, van het fantastische acteerwerk (Ramsey Nasr! Fedja van Huêt! Carly Wijs!) tot de Adam McKay-achtige vertelstijl. Meer van dit soort producties graag.

9. The Righteous Gemstones S2 (HBO Max)

Ook zo’n serie die in Nederland enigszins onder de radar is gebleven omdat-ie eerst stond weggestopt in de krochten van ‘Ziggo Movies en Series’ en toen verzoop in de vloedgolf aan nieuwe content op HBO Max. Fans van Danny McBride (Eastbound and Down, Vice Principals) wisten de weg naar The Righteous Gemstones wel te vinden, maar voor eenieder die dat nog niet deed wordt het de hoogste tijd om deze ‘Succession met televangelisten’ nu zo snel mogelijk bovenaan de kijklijst te zetten. De serie draait kort gezegd om pater familias Eli Gemstone (John Goodman, altijd 10/10), die met zijn overleden vrouw een enorm imperium opbouwde door het woord van God commercieel uit te buiten. Jammer dat zijn gezin bepaald niet vrij is van zonden. De comedy van McBride laat zich moeilijk in woorden vangen, dus je moet deze tv-familie maar gewoon zo snel mogelijk in je hart sluiten (al was het maar voor de legendarische Walton Goggins als 'Uncle Baby Billy’).

8. Andor (Disney+)

Over daverende verrassingen gesproken: als je mij eerder dit jaar had verteld dat een Star Wars-serie mijn top tien zou halen, had ik je lachend voor gek verklaard. Na de mislukkingen ‘The Book of Boba Fett’ en ‘Obi-Wan Kenobi’, kon het niet anders dan dat Andor óók gigantisch zou gaan tegenvallen. Star Wars zat immers in een creatieve dip, dus wat zou een prequel van Rogue One daar nu voor verschil in kunnen maken? Enorm veel, zo blijkt, want Andor won het uiteindelijk lachend van de eindeloos gehypete ‘blockbusters’ van dit najaar (House of the Dragon en The Rings of Power). Dat is onder meer te danken aan het geweldige script en de sublieme visie van showrunner Tony Gilroy (bekend van de The Bourne-films en klassieker Michael Clayton). Gilroy schetst een wereld waarin onderdrukking voor het eerst écht invoelbaar wordt gemaakt, en waarin de personages véél meer zijn dan simpele helden of schurken. Vooral de tiende aflevering - over een gevangenisopstand - was een van de beste dingen die ik in jaren zag. De beste blockbusterserie van dit jaar, die bovendien óók de moeite waard is voor mensen die weinig met Star Wars hebben. Wat een triomf. Luister hier naar de Skip Intro-aflevering over Andor.

7. The Bear (Disney+)

Waarschijnlijk de grootste verrassing van dit seriejaar. Tussen al het geweld van draken en elven, groeide een serie over een zieltogend restaurant in Chicago uit tot absolute publiekslieveling. En terecht, want The Bear bleek in acht stressvolle maar geweldige afleveringen een perfecte mix van keukenstress, familiedrama en een vleugje zwarte komedie. De zevende aflevering - die in één take werd gedraaid - kan alvast de boeken in als een serieklassieker op zich. Benieuwd of het tweede seizoen de torenhoge verwachtingen óók kan waarmaken. Luister hier naar de Skip Intro-aflevering over The Bear.

6. Hacks S2 (HBO Max)

Jean Smart was al langer een van de allerbeste tv-acteurs, met voortreffelijke bijrollen in het tweede seizoen van Fargo en miniserie Mare of Easttown, maar kreeg met de komische dramaserie Hacks eindelijk de kans om écht in de spotlight te treden. Smart speelt een comédienne op leeftijd die hulp krijgt van een jonge Gen Z’er (de minstens zo voortreffelijke Hannah Einbinder) om haar werk te vernieuwen en opnieuw cultureel relevant te maken. Hun onstuimige samenwerking vormt het kloppend hart van de serie, die een nagenoeg perfecte balans heeft gevonden tussen comedy en tragiek. De kans is groot dat je het eerste seizoen van deze heerlijke serie vorig jaar gemist hebt (omdat we eindeloos moesten wachten op HBO Max), dus grijp de gelegenheid vooral aan om je eindelijk onder te dompelen in deze wereld. Al was het maar voor Jean Smart.

5. The White Lotus S2 (HBO Max)

Hoe konden we ooit zo stom zijn om Mike White te onderschatten? Natuurlijk keken we uit naar een nieuw seizoen van The White Lotus, maar zo goed als de eerste reeks kon het toch met geen mogelijkheid zijn? Maar White bewees met sardonisch genoegen ons ongelijk, door een vervolgseizoen af te leveren dat de eerste reeks zowaar wist te overtreffen, met nóg meer seks, symboliek en satire (en een BANGER van een openingstune). Hij vond nieuwe lagen in het eerder wat karikaturale maar briljante personage van Jennifer Coolidge, maakte van Meghann Fahy een kersverse wereldster, liet Aubrey Plaza schitteren als nooit tevoren en liet F. Murray Abraham dingen zeggen als ‘Our Achilles’ Heel is an Achilles’ Cock. It’s Like a Greek Curse.’ Wát een serie. Kom maar door met die derde reeks. Luister hier naar alle nabesprekingen van Skip Intro.

4. Station Eleven (Ziggo Movies & Series)

Een serie over een grieppandemie die het overgrote deel van de mensheid heeft uitgeroeid: was dat nu wat we nodig hadden na al die lockdowns? Miniserie Station Eleven had op papier alles in huis om een gigantische flop te worden, maar gelukkig bleek deze serie véél vindingrijker, poëtischer en ontroerender dan je gemiddelde ‘einde van de wereld-productie’. In de eerste aflevering zien we weliswaar ‘dag 1’ van de pandemie, maar in de afleveringen daarna zien we juist hoe de (overgebleven) mensheid zich óók weer moeiteloos opricht (onder meer aan de hand van Shakespeare). Een wonderschone serie, die qua stijl en thematiek wel wat wegheeft van The Leftovers. Als dat laatste niet je ding was (mafkees!), is dit misschien niet je kopje thee, maar als je inmiddels over je pandemiemoeheid heen bent, is dit een onmisbare, verpletterende serie.

3. Barry S3 (HBO Max)

Een van de tofste werkdingen die ik dit jaar deed, was het interviewen van de cast van Barry. Nu zijn dat vaak relatief korte interviewtjes via Zoom, maar desalniettemin zit je toch maar mooi een kleine tien minuten één-op-één met de hoofdrolspelers in een van je favoriete series. Een bijkomend voordeel was dat Barry in het derde seizoen grimmiger, diepgravender en inventiever dan ooit was, en zich daarmee opnieuw bewees als een van de beste series van de afgelopen jaren. Hoofdrolspeler en showrunner Bill Hader heeft zijn personage naar eigen zeggen ‘nooit gemogen’, en dat is steeds beter terug te zien, want iedereen die met Barry in aanraking komt, wordt meegezogen naar een cirkel van zijn hel. En wat dacht je van die briljante achtervolgingsscène in de zesde aflevering? Voortreffelijke televisie.

2. Severance (Apple TV+)

Apple TV+ was (en is?) een van de vreemdste grootmachten in de oorlog tussen de streamingdiensten. Apple heeft immers géén uitgebreide catalogus om op terug te vallen (zoals Disney+), en heeft niet de populariteit van een Netflix of de bewezen kwaliteit van een HBO, en moest de ‘bibliotheek’ daarom helemaal zelfstandig opbouwen. Dat gaat natuurlijk een stuk makkelijker met een portemonnee die onmogelijk leeg kan raken, maar een zak geld heeft tegelijkertijd nooit een goede serie gemaakt. Toch leverde de streamingdienst tot nu toe al meer dan genoeg pareltjes af (Ted Lasso, For All Mankind en nog wat andere titels uit deze lijst). En toen was daar ineens een vreemde dystopische kantoorsatire/paranoiathriller van Ben Stiller over een bedrijf waarin de scheiding tussen werk en privé wel héél letterlijk wordt genomen. Intrigerend, grappig, onheilspellend, spannend én aandoenlijk (Christopher Walken en John Turturro zijn sowieso hét liefdeskoppel van dit tv-jaar): Severance was het allemaal, en maakte met een van de beste seizoensfinales in jaren, alleen maar hongerig naar meer. Een meesterwerk.

1. Better Call Saul S6 (Netflix)

Weinig dingen geven meer voldoening dan het kijken naar een perfecte serie. Een serie waarbij acteerwerk, cinematografie, regie, script, muziek en alle bijbehorende zaken perfect samenvallen, zonder uit het oog te verliezen dat het óók om shock en vermaak gaat. Er waren dit jaar meer series dan ooit die een gooi deden naar de titel van beste serie van het jaar, maar Better Call Saul is ver verheven boven al die andere perfectie. Sterker nog: deze serie ís perfectie. Het laatste seizoen van Better Call Saul bleek een emotionele mokerslag met een subliem einde. Het klinkt een beetje pompeus om te spreken van een ‘home-run’, maar als er één serie is die een perfecte home-run voltooide, is het wel Saul. Een van de beste series aller tijden, en dat voor een productie die in eerste instantie als overbodig werd beschouwd. Zoals Chuck McGill het zou omschrijven: what a sick joke!

[NB: Ik schreef voor The Maze Watcher eerder recaps van alle afleveringen van het laatste seizoen, dus lees die vooral nog terug om meer te lezen over Better Call Saul. Daar hoefde ik het wat minder kort te houden dan hier).

Eervolle vermeldingen:

1. Reacher (Prime Video)

2. Archive 81 (Netflix)

3. Five Days at Memorial (Apple TV+)

4. We Are Lady Parts (NPO Plus)

5. Undone S2 (Prime Video)