The Maze Watcher #1: Rijk uitschot, tienertrammelant en een beetje menselijkheid
Serie van de week: The White Lotus
Begon eigenlijk vorige week al, maar is in mijn ogen zó goed dat-ie alsnog elke denkbare aanbeveling verdient. Ik kan hier nu wederom van alles schrijven over deze inktzwarte komische ongemakssatire van Mike White (de schrijver van School of Rock, maar bovenal de maker van Enlightened, een fantastische HBO-serie met Laura Dern), maar dat deed ik eerder al voor VPRO Cinema. Dus daar verwijs ik je dan graag naar door. De eerste twee afleveringen staan op Ziggo Movies and Series XL (pls. geef ons snel HBO Max). Rijke sloebers vertrekken naar een luxeresort op Hawaï, waar al gauw een klassenstrijd ontstaat tussen personeel en gasten. Maar ook in de onderlinge verstandhoudingen gaat het niet helemaal soepeltjes.
Terug van weggeweest: Ted Lasso
Niemand kijkt Apple TV+ (wat zonde is, maar daarover in een volgende nieuwsbrief meer), maar iedereen kent Ted Lasso. Voor hen die onder een steen leefden: übersympathieke American Football-coach wordt door een rancuneuze clubeigenaar aangesteld als voetbalcoach van een Britse laagvlieger, om de club ten gronde te richten. Het was de komische feel good-verrassing van 2020, en het tweede seizoen - ik zag de eerste vijf afleveringen al, want: een van de vele/weinige privileges van serierecensent zijn - doet geen seconde onder voor het eerste.
Vergeten groente: Banshee
Drie films van/voor het huis
Sleeping With Other People
Over Jason Sudeikis gesproken! In 2016 speelde hij een ietwat sullige doch zeer sympathieke rokkenjager die een platonische relatie aangaat met een Miss Vreemdgaan (gespeeld door tv darling Alison Brie, die uit Community en GLOW). Maar ja, het is een (soort) romcom, en dus kan het niet anders dan dat de vonk in meer of mindere mate overslaat. Niet ideaal, met twee mensen die ‘kuisheid’ en ‘monogamie’ vooral zien als scheldwoorden. Geregisseerd door Leslye Headland, die ook Russian Doll maakte. Als dat niet genoeg aanbeveling is, weet ik het ook niet meer. Fijne fris-cynische romcom, met twee van je favoriete (tv-)acteurs van de laatste jaren.
De Fear Street-trilogie (Netflix)
Het is in de bios nog een beetje stil op horrorgebied (wat op zichzelf best vervelend is), maar er kwam onlangs zowaar eindelijk weer eens iets aardigs van de Netflix-burelen. De afgelopen drie weken werd er elke vrijdag een deel uit de Fear Street-trilogie online gezet. Geen serie, maar een driedelige filmreeks over een behekst stadje waarin een stel pubers zichzelf in veiligheid probeert te brengen. Iets met heksen, vloeken en ontvankelijkheid voor het kwaad, en ook nog eens in drie verschillende tijdlijnen (1994, 1978 en 1666). Het zijn geen klassiekers, maar als je warm wordt van Stranger Things in een slasher-format, moet je zo snel mogelijk een uurtje of vijf, zes uittrekken voor deze filmreeks. Gebaseerd op een boekenreeks van schrijver E.L. Stein (die ene van de Kippenvel-boeken). Ik beloof alvast dat je nooit meer normaal naar een broodsnijmachine gaat kijken.
Boss Level (Pathé Thuis)
Als er één genre is dat altijd te lijden heeft gehad onder één specifieke film, is het wel het time loop-genre. Sinds Groundhog Day werd vrijwel elke film in dit genre aangeduid als ‘de nieuwe Groundhog Day’ of (nog veel vaker) een slap aftreksel daarvan. Maar het genre kreeg een ongekende opkikker in de jaren tien, met zeer geslaagde time loop-films als Edge of Tomorrow (aliens, Tom Cruise en Emily Blunt), Happy Death Day (slasherhorror meets tienertrammelant) en recentelijk natuurlijk nog Palm Springs (als je die nog niet gezien hebt, mag je deze nieuwsbrief eigenlijk niet lezen).
In Boss Level draait het om een oud-commando (gespeeld door Frank Grillo, die je kunt kennen als je de afgelopen tien jaar een matige actiefilm hebt gezien waar Bruce Willis of Jason Statham níet in zat) die elke dag opnieuw een leger huurmoordenaars achter zich aan krijgt. Het lijkt allemaal in direct verband te staan met zijn ex-vrouw (Naomi Watts) en een gemene eindbaas (Mel Gibson, jawel). Niet kijken voor de geraffineerde plot, wel voor de lekkere actie en ongegeneerde overgave aan het genre.
Bonusklassieker: Invasion of the Body Snatchers (1978)
In deze categorie deel ik wekelijks een iets oudere film, die ik recentelijk zelf opnieuw zag. Deze week: Invasion of the Body Snatchers uit 1978. Het verhaal The Body Snatchers werd al talloze keren verfilmd (onder meer in 2007, in een heel matige versie met Nicole Kidman en Daniel Craig), en dat is - gezien het uitgangspunt - niet heel vreemd. In Invasion of The Body Snatchers slagen buitenaardse wezens erin om de menselijke genetische code te kraken, waardoor ze de exacte menselijke levensvorm kunnen aannemen. Het zorgt ervoor dat steeds meer mensen zich akelig emotieloos gaan gedragen (hun ziel schijnt dood te zijn). Een paar figuren (onder meer een jonge Jeff Goldblum en een jongere Donald Sutherland) zien al snel in dat er iets vreselijks aan de hand is, en proberen uit alle macht te voorkomen dat de wezens ál het menselijk leven op aarde (letterlijk) overnemen. Verwacht veel paranoia, naargeestige beelden, een heerlijk enge sfeer én een van de meest onheilspellende filmeindes ooit.
Eigen schrijfsels
Beetje zelfpromotie, moet kunnen. Dit is wat ik de afgelopen tijd verder geschreven heb (léés die bladen). Drie series, plus een film:
1) The White Lotus. Hadden we het eerder in deze nieuwsbrief al over. Je leest het stuk bij VPRO Cinema.
2) Witch Hunt. Liever wat grauwe Scandinavische tintjes in je kijkdieet? Deze Noorse klokkenluidersthriller is in geheel te zien op NPO Plus. Acht afleveringen, zeer de moeite. Voor VPRO Cinema.
3) Gösta. Oók Scandinavisch, maar wel een heel andere kant op. Twintiger Gösta is een goed mens, in een wereld die niet per se lief is voor goede mensen. Zijn omgeving maakt schaamteloos misbruik van zijn goedheid. Er zit wellicht een mooie parallel in met Ted Lasso. Ook dit stuk lees je bij VPRO Cinema.
4) Strawberry Mansion. We hadden het eerder in de nieuwsbrief al over afwijkende romcoms, en daarin mag ook deze kleurrijke sci-fi/tijdreis-romcom niet ontbreken. In deze film is het 2035, waarin de Amerikaanse overheid een nieuwe inkomstenbron heeft aangeboord: dromen. Uncle Sam komt dus je zorgvuldig opgetuigde droomwereldje binnendringen, maar dat is niet aan iedereen besteed. Een ‘dromentaxateur’ gaat langs bij een oud vrouwtje dat al jaren geen belasting betaald heeft, maar wel al haar oude dromen heeft bewaard op VHS-banden. En dan raakt hij verliefd op haar jongere versie. Klinkt surrealistisch, en dat is het ook. Voor De Filmkrant sprak ik met het regisseursduo. (De film is vanaf donderdag 22 juli te zien).