De beste series van 2021 (tot nu toe)
Toen de Emmy-nominaties ondanks bekend werden gemaakt, viel één ding op: in de categorie ‘Beste Dramaserie’ was het aanbod karig. Behoorlijk karig. Zeker, er zaten interessante of bewezen titels bij als The Boys, The Handmaid’s Tale en The Crown (*slaakt een dure gaap*), maar een échte klapper als Succession of Better Call Saul ontbrak. Voor het echte vuurwerk moesten we bij de categorie ‘Limited Series’ zijn (Mare of Easttown! The Underground Railroad! WandaVision?).
Reden om aan te nemen dat miniseries meer leven dan dramaseries? Mwah. Onderstaand lijstje toont - volgens mij dan hè, dit is ook maar zo subjectief als de neten - dat de balans nog altijd prima is, hoewel de miniserie onherroepelijk een nog grotere rol gaat spelen (al was het maar omdat grote filmacteurs daar makkelijker de tijd voor nemen dan voor een seizoenenlange dramaserie). Hoe dan ook: ik had zin om een lijstje te maken, dus ik verzamelde de beste series van 2021 tot nu toe (over de inhoud valt natuurlijk niet te twisten).
Mare of Easttown (HBO/Ziggo)
Laat Kate Winslet een cynische detective spelen in sombere miniserie over een grauw stadje in Pennsylvania, en je hebt iets als True Detective S4. Dat was althans mijn eerste - ietwat flauwe - gedachte toen ik de trailer van Mare of Easttown zag. Wéér een serie over een getraumatiseerde detective; wéér een jong meisje dat in de eerste aflevering wordt vermoord en wéér een serie over hoe miserabel ons leven eigenlijk is.
Maar Mare bleek een ongekende voltreffer van het zuiverste soort. Zeker, het voldoet aan alledrie de clichés, maar dat weet de serie dondersgoed, en bovendien is het moordplotje voortdurend ondergeschikt aan de onderlinge verstandhoudingen in Easttown. Het levert een van de spannendste, hartverscheurendste en meest (zwart)komische (mini-)series in tijden op, voortgestuwd door een absurd goede cast (Jean Smart. Jean Smart. Jean f*ing Smart! Julianne Nicholson! Evan Peters!). Seriemakers moeten van héél goeden huize komen om Mare nog van het ‘Beste van het jaar’-voetstuk te doen donderen.
Ted Lasso S2 (Apple TV+)
Football is life. Als mijn verwachtingen voor Mare laag waren, dan waren die verwachtingen voor het eerste seizoen van Apple’s comedyserie Ted Lasso vorig jaar zo mogelijk nóg lager. En toen bleek Ted Lasso ineens de beste feelgood-comedy sinds Parks and Recreation en The Good Place. Voor hen die onder een steen leefden: Jason Sudeikis (grote, grote speler) speelt een onaards sympathieke American Football-coach die door een rancuneuze clubeigenaar wordt aangesteld als coach van een Britse voetbalclub, om de club definitief ten gronde te richten. Het mislukt hopeloos, want Ted verovert - zowel op als achter het scherm - al snel alle harten, zelfs de meest cynische.
Het tweede seizoen - dat op 23 juli van start ging- stond voor de onmogelijke opgave om de voltreffer die de eerste reeks bleek, te overtreffen. En wonder boven wonder lukte dat. Seizoen twee lijkt - op basis van de eerste zes afleveringen die ik inmiddels zag - nog beter, nog hartverwarmender, en nog ontroerender. Football is life. So is Ted Lasso.
The White Lotus (HBO/Ziggo)
Rijke sloebers vertrekken naar een luxeresort op Hawaï, waar al gauw een klassenstrijd ontstaat tussen personeel en gasten. Maar ook in de onderlinge verstandhoudingen gaat het niet helemaal soepeltjes. Klinkt als het uitgangspunt voor een flauwe comedy, maar deze zesdelige miniserie van Mike White (die eerder het briljante Enlightened maakte) blijkt een vlijmscherpe ongemakssatire over de onrechtvaardige verdeling van rijkdom in Amerika. Maar rijkdom staat niet automatisch voor geluk, zoveel laat deze heerlijke serie wel zien. Voor VPRO Cinema schreef ik er onlangs wat uitgebreider over.
The Underground Railroad (Amazon Prime)
Ik kan hier van alles schrijven over de beeldschone verfilming van het al even zo indrukwekkende boek van Colson Whitehead, maar dan zou ik me op te bekend terrein begeven. Althans, dat is maar de vraag, want als er één smetje op deze serie rust, is het wel dat Amazon zo ongelooflijk stom was om álle afleveringen van dit hartverscheurende slavernij-epos in één keer vrij te geven. We leven in een tijd waarin bingen de langste tijd wel lijkt te hebben gehad, en daarom is het absoluut onbegrijpelijk dat Amazon een van de meest gelaagde series van het jaar in één keer online smeet, waardoor de serie nooit de aandacht kreeg die het verdiende. Bovendien zijn er weinig series zo ‘on-bingebaar’ als The Underground Railroad: hoe briljant de serie ook gemaakt is, dit is geen serie die je er in twee avonden lekker doorheen kunt jagen. Kijk ‘m dus vooral in deeltjes. Geen makkelijk kijkvoer, wel een ongekende cinematogragische ervaring (maar dan dus wel op je eigen teeveetje).
Mythic Quest S2 (Apple TV+)
De makers van It’s Always Sunny in Philadelphia kwamen vorig jaar met een nieuwe comedyserie, die zich afspeelt op de werkvloer van een succesvol gamebedrijf. Bedenker Rob McElhenney speelt een larger than life-CEO, die vooral behoefte lijkt te hebben aan wat liefde en aandacht. Zijn protegé Poppy (een nu al legendarische doorbraakrol van Charlotte Nicdao) is van hetzelfde laken een pak: eenzaam, cynisch en getrouwd met haar werk. Maar toch lijkt er iets van (onuitgesproken) genegenheid tussen de twee te ontstaan, voor zover dat mogelijk is op een kantoor dat wordt bevolkt door heerlijk vreemde types (met onder meer Danny ‘Abed’ Pudi als machtswellustige marketingjongen en F. Murray Abraham als wereldvreemde schrijver). Een heerlijk scherpe, bij vlagen zelfs ontroerende workplace-comedy, die tot nu toe veel te weinig aandacht heeft gekregen.
It’s A Sin (NPO Plus)
Stond niet per se bovenaan mijn kijklijst door de ogenschijnlijk zware thematiek - de aidsepidemie in het Londen van de jaren ‘80 - maar bleek naast hartverscheurend óók verrassend levendig. De vijf hoofdpersonages zijn briljant, en als je de hele serie zonder Kleenex doorkomt, is er echt iets mis met je. Het leven wordt gevierd, maar die nare ziekte - waar zeker begin jaren ‘80 nog niks over bekend was - is de lelijkst denkbare spelbreker. Een sublieme miniserie voor de eeuwigheid.
Mocro Maffia S3 (Videoland)
‘Ik kijk nooit naar Nederlandse films of series, want die zijn allemaal kut’ is misschien wel de meest luie take ooit (na ‘Musicalfilms zijn altijd kut’, misschien). Als je één keer Flikken Maastricht en een romcom met Jim Bakkum hebt gezien, klinkt het inderdaad als een logische mening. Maar daarmee sluit je direct ook veel goeds uit. Gelukkig was er een paar jaar geleden Mocro Maffia om mensen eindelijk eens over de streep te trekken. ‘On-Nederlands goed’, is dan al snel de mening. Nee hoor, er zijn goede en slechte producties in Nederland. En laat duidelijk zijn dat Mocro Maffia in de categorie ‘steengoed’ valt. Veel meer heb ik niet te zeggen over het derde seizoen, want dat heb ik al een kleine acht uur gedaan in deze podcast.
For All Mankind S2 (Apple TV+)
‘Even doorkijken, want na aflevering vijf wordt het écht goed!!’ Als je mensen echt op de kast wil jagen, moet je zoiets zeggen, want mensen hebben geen tijd meer en willen eigenlijk dat een hele serie meteen weergaloos is in de eerste aflevering. Ongeduld is niet per se de meest handige eigenschap voor een serierecensent, maar zelfs ik kon de neiging om ruimtevaartserie For All Mankind uit te zetten na de eerste aflevering niet onderdrukken. Gelukkig onderdrukte ik die neiging wel, want For All Mankind is een opvallend sterke, uitstekend gemaakte serie uit de (sowieso steeds sterkere) stal van Apple TV+. Het uitgangspunt is even simpel als doeltreffend: wat als de Russen eerder op de maan landden dan de Amerikanen? Beter zet je je dus even over dat slome begin heen, want deze serie lévert uiteindelijk echt wel.
Trecx (Amazon Prime)
Waarschijnlijk de ‘moeilijkste’ tip uit dit lijstje, want deze sketchcomedy van Michiel Romeyn (die van Jiskefet) en Max Porcelijn (die van Plan C) laat zich onmogelijk vangen in een makkelijk afgebakend hokje. Ongrijpbaar, hilarisch, en soms verrassend hartverscheurend (‘Ken je mij een slinger naar Zeewolde geven’ verdient een eigen hoekje in een museum). Vast niet ieders kopje thee, maar je bent nu die van mij aan het drinken, dus je hebt het maar te accepteren (en vooral: kijken).
The Mosquito Coast (Apple TV+)
In een Ozark-loos jaar hadden we gelukkig tóch nog een min of meer gewoon gezin dat in allerhande problemen terechtkomt door het roekeloze gedrag van de pater familias. Justin Theroux (die van The Leftovers) speelt een uitvinder die zijn vertrouwen in de mensheid en consumptiemaatschappij volledig kwijt is. Wat niet helpt, is dat hij op de hielen wordt gezeten door de politie en de NSA, waardoor hij met zijn gezin moet vluchten naar Zuid-Amerika. The Mosquito Coast kakte na drie afleveringen een beetje in, maar maakte uiteindelijk wel degelijk nieuwsgierig naar het al aangekondige tweede seizoen. Ook geestelijk serieneefje Ozark bleek een enorme slow burn, die pas tot volle wasdom kwam in het derde seizoen, dus ik houd mijn aandelen voor deze serie nog even vast.
Master of None S3 (Netflix)
Vrij ironisch wel dat een verstild arthousedrama over een lesbisch koppel op het platteland de enige Netflix-serie is die dit jaar boven het maaiveld der middelmaat uitsteekt. Netflix wil alles voor iedereen maken, maar maakt sindsdien vooral series voor niets en niemand. Gelukkig was er nog Master of None. De reputatie van de serie raakte ietwat besmeurd nadat geestelijk vader Aziz Ansari geconfronteerd werd met de gevolgen van een rampzalige date, en dus was de koerswijziging voor dit seizoen geen heel vreemde keuze. Geen date-ervaringen van Aziz meer, maar een volbloed, Ingmar Bergman-achtig drama over de onmogelijkheid van liefde en ingewikkelde kinderwensen. Absoluut geen makkelijke kijkkost, maar wel de enige Netflix-serie die nog een beetje bleef hangen dit jaar.
The Investigation (NPO Plus)
Dit lijstje was niets waard geweest zonder een grauwe, stemmige Scandinavische thriller. En die plek kan eigenlijk alleen maar toebehoren aan de verfilming van de waargebeurde ‘duikbootmoord’ op een Zweedse journaliste, enkele jaren geleden. De moordenaar bleek een gestoorde Deense uitvinder, maar die blijft in de serie helemaal buiten beeld, evenals gruwelijke beelden. Een slimme keuze, die na alle geweldsporno op het scherm de laatste jaren aanvoelt als een ‘frisse wind’.
Resident Alien (Ziggo Movies & Series)
Kent u het verhaal van die alien die zich voordoet als plattelandsdokter in een ingedut Amerikaans stadje? Nee? Ga dan maar snel naar Resident Alien kijken. Hoewel het einde niet helemaal opwoog tegen het heerlijke begin, is dit toch een heerlijke zit voor een brakke zondag. Of gewoon voor een fitte woensdag.
Trying (Apple TV+)
Deze plek leek na een paar afleveringen eigenlijk voorbestemd voor Lisey’s Story, een andere Apple TV+-serie die hoog op mijn anticipatielijstje stond. Maar die asgrauwe Stephen King-verfilming met Julianne Moore en Clive Owen zakte na een veelbelovende eerste helft ver weg in de eigen misère, waarna ietwat luchtiger kijkvoer broodnodig was. En zo kwam ik bij een heerlijk intieme Britse tragikomedie, over een stel dat per se kinderen wil, maar waarbij de biologische huishouding niet echt meewerkt. Zeer geestig en ontroerend, én wederom het bewijs dat je voor een voltreffer niet per se gevestigde namen nodig hebt.
Wandavision (Disney+)
Na de tamelijk hopeloze laatste twee afleveringen had ik niet gedacht dat WandaVision het nog zou redden tot dit lijstje. Want wat de serie in de eerste zeven afleveringen een absolute openbaring maakte, werd in de laatste uren achterlijk snel overboord geflikkerd. Vermoedelijk alleen maar uit angst om boze Marvel-toetsenbordriddertjes oververhit te maken. Want WandaVision was volgens hen maar vaag, en gek, en leek helemaal niet op alles wat Marvel eerder had gedaan. Wat dat betreft zat er een interessante parallel in met de door fanboys verguisde Star Wars-film The Last Jedi in. Die film trok de franchise eindelijk eens naar een ander niveau, maar maakte de naar nostalgie en simpelheid smachtende fans woedend, waarna de vervolgfilm hopeloos faalde door het boekje te veel te volgen. De Marvel-series draaien voorlopig rondjes op de vulkaan van de middelmaat, maar de eerste afleveringen van WandaVision toonden in ieder geval aan dat het best kan: iets geheel anders proberen voor een ander medium. Al is deze vijftiende plek natuurlijk eigenlijk maar aan één vrouw te danken.
Helaas gemist door de Nederlandse streamingdiensten:
Hacks
Jean Smart (die legend van Mare of Easttown dus) speelt een comédienne wier beste dagen achter haar liggen. Om haar carrière nieuw leven in te blazen, krijgt ze hulp van een in ongenade geraakte jonge tekstschrijfster. Een heerlijke tragikomedie van HBO Max, die hopelijk snel deze kant op komt.
Made for Love
Cristin Milioti (de ster van Palm Springs) speelt een vrouw die ontsnapt aan haar manipulatieve tech-vriendje. Ze verstopt zich bij haar schlemielige vader (Ray Romano, altijd goed), maar ontdekt dat vriendlief een tracking device in haar heeft geïmplanteerd, en haar dus 24/7 kan volgen. Een soort Black Mirror-plotje dus, maar dan wél leuk.
Evil
Hebben we eindelijk weer eens Nederlands acteersucces in het buitenland, kunnen we het niet eens legaal zien. Katja Herbers (vorig jaar nog geweldig in de heerlijke tv-film De Kuthoer) speelt de hoofdrol in een The X-Files-achtige serie van de makers van The Good Fight. Hup, aankopen die hap.
Kevin Can F*** Himself
De klassieke sitcomvrouw (gespeeld door Annie Murphy uit het geweldige Schitt’s Creek, dat om onverklaarbare redenen nog steeds niet te zien is in Nederland) neemt de touwtjes in handen als de camera’s uitgaan. Vanaf eind augustus te zien op Amazon. Interessant is het zeker, maar ook allesbehalve een lekker wegkijkende zit.