Week Watchers #3: Een stalker, Kristen Stewart én Frans Bauer!

1. Love Lies Bleeding (film, bioscoop)

Natuurlijk is deze Substack niet in het leven geroepen om mensen jaloers te maken, maar ik snap inmiddels dat het wel zo lijkt. Kon ik in de vorige editie al rijkelijk opscheppen over mijn interview met Andrew Scott, doe ik dat deze week nog eens dunnetjes over. In februari zat ik in Berlijn namelijk aan tafel met Kristen Stewart, om te praten over haar hoofdrol in de heerlijke thrillerfilm Love Lies Bleeding.

Helaas zaten daar ditmaal ook andere journalisten bij (en hoe!), maar zelfs daarmee valt best te pronken. En Stewart bleek gelukkig ook nog eens ontzettend uitgesproken. Het interview voor de Volkskrant kun je hier teruglezen, terwijl ik voor de Filmkrant een uitgebreide recensie schreef. (Geen zorgen: volgende week een keer géén wereldsterren. Beloofd.)

2. Fallout (serie, Prime Video)

Ik ben – los van mijn verschrikkelijke Football Manager-verslaving – nooit een fanatieke gamer geweest. Dat scheelt vermoedelijk heel veel tijd, maar het zorgt er ook vaak voor dat ik redelijk neutraal kan kijken naar gameverfilmingen. Nu was het tot voor kort vrij gebruikelijk dat gameverfilmingen vaak volkomen ruk waren, maar sinds The Last of Us lijkt het dan toch mogelijk: games verfilmen op een manier die wél goed, spannend, vermakelijk of ontroerend is.

Nu zorgt Fallout misschien niet voor de ontroering zoals die derde aflevering van The Last of Us eerder deed, maar toch vond ik deze achtdelige Prime Video-serie verrassend leuk en geslaagd. Nu ben je met een hoofdrol voor tv-GOAT Walton Goggins natuurlijk al een heel eind, maar deze post-apocalyptische serie bleek sowieso een heerlijke binge. Ik kreeg zelfs zowaar zin om de games eens te gaan spelen, en daar moet je heel veel voor doen. Waar Fallout over gaat, en wat de serie - in mijn bescheiden ogen - tot een succes maakt, lees je in deze recensie voor VPRO Cinema.

3. Baby Reindeer (serie, Netflix)

En toch was Fallout niet de beste serie die ik de afgelopen week zag. Die eer is toch echt weggelegd voor deze voortreffelijke Netflix-serie van en met Schotse komiek Richard Gadd. Die laatste speelt een mislukte comedian en barman die het slachtoffer wordt van een nogal opdringerige vrouw die beweert dat ze een zeer succesvolle advocaat is. Daar klopt natuurlijk weinig van, en zo zijn er meer dingen die niet helemaal lijken te kloppen bij deze vrouw, wier gedrag al snel behoorlijk stalkerige vormen aanneemt.

Maar waar ieder verstandig mens waarschijnlijk heel snel een eind had gemaakt aan het contact met zo’n potentiële stalker, blijft hoofdpersoon Donny hier lang, (VEEL) te lang aardig en empathisch (misschien best herkenbaar). Met, natuurlijk, alle gevolgen van dien. Daarover zal ik niet te veel prijsgeven, maar Baby Reindeer blijft naast die stalkersgekte voortdurend verrassen, en is daarnaast ook nog eens een behoorlijk gelaagd portret van een mislukte (of onbegrepen?) komiek. Zonder twijfel een van mijn favoriete nieuwe series van 2024.

4. The First Omen (film, bioscoop)

In de vorige editie tipte ik al de aangenaam losgeslagen ‘relihorrorfilm’ Immaculate met Sydney Sweeney, maar blijkbaar was ik (en de filmwereld met mij) nog lang niet verzadigd als het gaat om de potentiële geboorte van de antichrist (ik weet verder ook niet wat dat zegt over mij). Want ineens was daar The First Omen, een prequelfilm van horrorklassieker The Omen (uit 1976, over een stel dat al dan niet per ongeluk de antichrist adopteert). Ik had er weinig fiducie in, want dit soort films zijn doorgaans toch vooral inspiratieloos, onzinnig of armzalig.

Maar toen ik The First Omen zag op een dinsdagochtend in een persvoorstelling in Pathé Arena (glamoreus hè, dat filmjournalistenleventje?), moest ik dat wantrouwen als de sodemieter laten varen. Want wat een toffe horrorfilm was dit, die niet te veel leunde op gemakzuchtige jump scares, maar het daadwerkelijk voor elkaar kreeg om vrijwel voortdurend ontzettend creepy te zijn, met een paar onvergetelijke scènes en beelden. Misschien niet ideaal voor de horrorhater (sorry, slappelingen), maar voor de liefhebber onmisbare kost. Ik schreef voor de Volkskrant deze korte recensie, voor als je meer wil weten.

5. De Bauers - 20 jaar later (televisie, NPO Start)

I mean, come on?! Na ruim twintig jaar is er een vervolg op tv-klassieker De Bauers, en dat vervolg blijkt minstens zo leuk als het onovertroffen origineel. Van de iconische titelsong tot de mijmeringen van Frans over zijn eigen sterfelijkheid (hij staat in de serie aan de vooravond van zijn vijftigste verjaardag): alles werkt in deze succesvolle sequel. Realityseries over beroemde families kunnen me doorgaans gestolen worden, maar gelukkig is er nog altijd één geweldige uitzondering op die regel.

Bijgedachten en andere bezienswaardigheden

• Ik schoof weer aan bij Alexander Klöpping in POM om te praten over de afgelopen televisiemaand. Daarbij ging het natuurlijk ook weer over De Bauers, maar ook over het onvolprezen Hunted Into the Wild VIPS, de meningenprogramma’s Dit is Nederland en Dit vindt Nederland en het optreden van Conan O’Brien in Hot Ones (en waarom we zo snel mogelijk een Nederlandse spin-off verdienen van deze YouTube-serie, gepresenteerd door Sven Kockelmann).

• Voor de Volkskrant keek ik naar twee behoorlijk ambitieuze nieuwe films: het niet helemaal geslaagde ‘schilderanimatiedrama’ The Peasants (**) én het aangenaam uitzinnige, vage en ongrijpbare Belgisch-Congolese Augure (****).

Goed mensen, het is weer mooi geweest voor deze week (of weken). Volgende week vijf nieuwe tips! Tot die tijd: wees voorzichtig met elektrische bakfietsen, bouw een standbeeld voor Frans Bauer en verwek in vredesnaam níet de antichrist!